چشم چرانی یک بیماری و عادت ناپسند اجتماعی است که بعضی از افراد به دلایل مختلف بدان مبتلا هستند. نگاه خیره و شهوت آلود به نامحرم با انگیزه لذت طلبی جنسی و تحریک شدن غریزه و میل جنسی را چشم چرانی تعریف کرده اند.
طبق بررسیهای روانشناختی، هر وقت چشم چرانی به یک عادت مزمن تبدیل شود و حداقل به مدت شش ماه تداوم یابد، بایستی دیگر آن را یک بیماری روانی و جنسی دانست. چشم چرانی نقطه مقابل بیماری خودنمایی است. فرد خودنما، از قرار گرفتن در معرض دید دیگران کسب لذت می کند اما چشم چران از تماشا و نگاه به دیگران لذت می برد.